Het sneeuwde.

Op de bus naar het rusthuis leunde M net niet met haar voorhoofd tegen het raam – de kou slechts een gedachtestreepje van haar huid verwijderd.

Ik moet nog altijd glimlachen als ik terugdenk aan het moment waarop mijn twee kinderen met de plechtstatigheid die bij hun leeftijd paste (toen elf en zeven) me kwamen vertellen dat ik géén echte professor was.

De geluiden van de kinderen in het gebouw maken zoveel emoties in me los, Lamar. Soms merk ik dat mijn emmer vol zit en dat ik op het punt sta over te lopen. Dan schreeuw ik zo luid tegen hun ouders dat het plots stil is op de verdieping. Iedereen kijkt me dan aan en niemand durft met me in de clinch te gaan of terug te schreeuwen, alsof er een stilzwijgende overeenkomst is tussen de bewoners van onze verdieping om de mond te houden wanneer ik mijn stem verhef.

Het mailtje komt binnen wanneer we staan te treuzelen op de zeedijk van Oostende, met een fles gekoelde bubbels in de hand. Rob en ik hebben om vijf uur ’s middags een afspraak bij Leni, zij verkoopt haar studio op veertienhoog in de Europatoren, wij gaan het aankoopcompromis tekenen.

Ik kan me nog als gisteren de dag herinneren waarop Dius aanbelde bij het huis in het oude centrum van de provinciestad, waar ik toen woonde. Nouka opende de zware deur; ik zat op de bovenste etage te werken aan mijn proefschrift, ze wist dat ik niet graag werd gestoord, temeer omdat mijn werk niet bepaald vlotte in die periode. Ze riep me naar beneden met de boodschap dat een van mijn studenten voor de deur stond.

Het landschap spert haar mond open. Getande horizon. Grillige bergen duwen kale toppen omhoog en door de rotsachtige, met mirte begroeide kloven razen rivieren, een slikbeweging in verslindende wildernis, een afdaling naar het allerbinnenste.

En Suz, Dorian, Dingske, Filip en Anke, en Barry, ergens in zijn nieuwe mand, en dokter Vereecken, droogstoppel met een drupneus. Het prikt wel even, fleemt hij alsof hij een vaccin tegen de griep komt zetten, maar maak je geen zorgen, het prikt en daarna voel je niets, hij keert zijn gezicht af, keert zijn snotterende hooikoortsgezicht vriendelijk af van de dood.

Een nieuw element in Uitgelezen is de Vooruitlezer: een auteur leest voor uit een boek dat nog niet is verschenen. In de editie van maart werd het Privédomeindeel Een ander leven van Bart Moeyaert uitgelicht. Omdat Moeyaert op de avond zelf niet aanwezig kon zijn, las hij van tevoren een fragment in. Bekijk de video hier.

Als de jaartelling vóór Christus aftelt naar de komst van de verlosser, dan rijst de vraag waar we nu al eeuwen naar optellen. Het antwoord is: naar jou, mijn zoon. Naar jou.

De jonge vrouw die alleen op de eerste rij zat was door haar nieuws­gie­rig­heid naar zaal Oud Oostende in de Ieper­straat gelokt. Die zondag­avond 23 januari 1949 was een lezing uit Claus’ werk aangekondigd. Het hele weekend was er op een boekenbeurs het manuscript van zijn debuutroman tentoongesteld